Her standi eg hugsunarsamur í stýrhúsinum á Nestanga út eftir vágni í Klaksvík í 1975 sum 20 ára gamal. Hárið er framvegis langt og krúllut, sum var ógvuliga ópraktiskt, tá vit róðu út. Eini trý ár eftir eftir at eg var farin til Danmarkar at lesa, var tað ikki longur nýmótans við longum hári, og tá klipti eg tað stutt. Men tað mátti gerast í nøkrum umførum, so broytingin ikki bleiv ov ógvuslig í einum.

Tað ber ikki til at minnast, hvat eg hugsaði, meðan eg stóð har hond uppundir kinn, men eg síggi nøgdur út og spentur at liva lívið, sum stendur fyri framman. Men nú, tá eg fari at nærkast teimum hálvfjerðs árunum, geri eg mær ikki so nógvar tankar um framtíðina, og um hon er har fyri mítt viðkomandi. Tað nyttar heldur onki at angra sumt av tí, sum kundi verið øðrvísi, “tí tað sum er farið, er farið, og tað, sum er hent, er hent”, sum tað stendur í einum sangi.

Barna- og ungdómsminni blíva meira nærverandi, sum eg eldist, og hjá okkum, sum vuksu upp í einum útróðrarheimi, leita tankarnir ofta aftur til tíðina í egningarskúrinum ella á útróðri. Fyrstu árini eftir at fiskimarkið varð flutt út á 200 fjórðingar í 1977, var nógvur fiskur at fáa, og tá munaði tað væl í mappuni hjá einum ungum lesandi, um tað bar til at gera nakrar góðar útróðrartúrar í summarfrítíðini, og eg hevði góða sjónatúr.

Tá eg las fiskivinnufak eitt ár í Tromsø fyrst í fýrsunum, upplivdi eg eina konsert hjá norska vísusangaranum Lillebjørn Nielsen eitt myrkt og kalt vetrarkvøld. Ein regla í einum av hansara nógvu og góðu sangum ljóðar soleiðis: “Se alltid lyst på livet, sa min mor til mig”. Hetta royni eg at minna meg á, sjálvt um eg dugi tað illa fyri at skumpa óneyðugar stúranir til viks. Vit ráða jú ikki fyri øllum tí, sum hendir okkum í lívinum, so heldur royna at fáa sum frægast burturúr. Royni at minna meg á, at vit eiga bara dagin ídag.

Tað skrivar Jákup Andreasen, fyrrv. skúlastjóri á Fiskivinnuskúlanum í Vestmanna á facebook.