Føroysku sildaskipini leita - og bíða - framvegis eftir sildini, sum enn liggur innanfyri markið.

Tað hevur gingið so sum so, hjá føroyska sildaflotanum at sleppa framat várgýtandi sildini í íslendskum sjógvi.

Tað váttar Arngrím Hansen, sum er skipari á Gøtunesi hjá samtakinum Varðanum í Gøtu.

Seks-átta av føroysku sildaskipunum liggja í løtuni beint uttanfyri markið, sum íslendsku myndugleikarnir hava sett fyri, hvar føroysku skipunum sleppa at fiska. Tey kunnu fara innum - og hava eisini gjørt tað - at leita, men skulu tey fiska, so mugu tey vera uttanfyri markið.

Orsøkin til, at tað er eitt mark, er at tað eru tveir sildastovnar, ein íslendskur, har talan er um eitt sindur minni sild, og so tann norska várgýtandi sildin, sum er tann, sum føroysku skipini sleppa at fiska í íslendskum sjógvi. Hon er eitt sindur størri enn tann íslendski stovnurin.

Norska várgýtandi sildin kemur útum, meðan tann íslendska sildin fer fram við íslendsku strondini, men spurningurin er bara nær. Sambært Arngrími Hansen plagar tað at vera fyrr, og tí er ikki annað at gera beint nú enn at geva tol.

Trýst á pílin niðanfyri og hoyr alt innslagið, Gongur minni væl við sildafiskiskipinum í løtuni | Kringvarp Føroya

Tað er Sveinur Tróndarson sum eigur tekstin sum stendur á kvf.fo